Verhalen van broer & zus
Lezen over de ervaringen van anderen die een broer of zus verloren hebben, helpt je beseffen dat je niet alleen bent. In de verhalen vertellen mannen en vrouwen over het verlies van hun broer of zus. De verhalen brengen niet alleen het verdriet naar voren, maar ook moeilijke gevoelens. Omgaan met de schoonfamilie bijvoorbeeld blijkt soms onverwacht lastig, maar ook de nieuwe rol van 'het overgebleven kind' in het ouderlijk gezin. Wat vaak wordt genoemd is het gebrek aan begrip voor het verdriet als 'broer of zus van' en de enorme impact die de dood van je broer of zus heeft op de rest van jouw leven. Hoewel alle situaties anders zijn kun je veel herkenning, steun en troost uit de verhalen putten.
Wil jij ook hier je verhaal delen? Kijk dan hier naar de mogelijkheden.
Liever online - in een niet openbare omgeving - praten met anderen over het verlies van je broer of zus? Dat kan in de community van Rouwplek.
-
Nooit genoeg woorden en tijd gehad om te vertellen wat hij voor mij betekende
Shekiba praat graag over haar broer Khalil. Hoe ze nu in het leven staat en waar ze is gekomen, ze heeft het allemaal aan hem te danken. Liefdevol eert ze de man die hij zijn hele leven was: zorgzaam, klaar staand voor hun ouders, zijn zes broers en zussen, zijn kinderen en de gemeenschap. Voor haar was hij een tweede vader. Eigenlijk zorgde hij voor iedereen behalve zichzelf.
-
Ik rouw niet om mijn broertje, maar om wat had kunnen zijn.
Doe het! Registreer je overleden baby in de Basisregistratie Personen, ook met terugwerkende kracht. Al is het járen geleden geboren. En vooral: erken dat er een broertje of zusje uit het gezin overleden is. Deze dringende boodschap geeft Jelte Krijnsen, auteur van het boek 'Broertje dood'. Als geen ander kent hij de impact van het negeren van gemis: "Vind je het gek dat er dan ellende komt?"
-
Door de dood van mijn zusje weet ik wat ik hier te doen heb.
Na een reis van twee jaar om zichzelf terug te vinden, is Myrte is weer in Nederland. De reis leidde tot een rouwproces, om meerdere verliezen in haar leven te verwerken. Het gaf vooral een diep inzicht: wat was het bestaansrecht van haar zusje Tessa? En was het niet heel hard om naast verdriet ook onverwachte bevrijding te voelen na haar overlijden? Inmiddels voelen ze weer als een team.
-
De dood van mijn broer Rudi voelt nog altijd vers.
Een van de oudere broers van Heidi overlijdt wanneer hij 24 jaar is. Nu, 30 jaar later, zijn de scherpe kantjes van het rouwproces er weliswaar af, maar het gemis is er niet minder om geworden. Geregeld praat ze, op zijn graf zittend, alles van zich af. Over hoe het allemaal gaat, of wat er dwars zit. Een antwoord komt er natuurlijk niet meer. En daar is ze nou juist zo benieuwd naar. Hoe zou Rudi reageren?
-
Het leven is te kort om het te verkloten.
De nuchtere Wim is niet makkelijk van zijn stuk te brengen. Hard en efficiënt werken zit bij hem ingebakken. Ook na de dood van zijn broer Erik gaat het leven gewoon door. Bovendien: de bedrijfsovername van zijn broer's boerderij moet geregeld worden en daar zit een berg werk in. En het lukt ook allemaal, met het hele gezin. Maar na bijna een jaar blijkt er toch wat onbalans te zijn in het leven van Wim..
-
Alsof er een stuk van mij is geamputeerd.
De week voor de begrafenis van haar broertje ontglipt de compleet overdonderde Gineke. Ze ziet hoe haar broertje postuum in een gereformeerd keurslijf wordt geperst. Het uitspreken van haar afscheidswoorden op haar manier 'mocht niet' in de kerk. Na een aantal weken gaat het mentaal flink mis. Er volgt een periode van psychotherapie. Daarna blijkt Tijmens dood iets positief te hebben gebracht.
-
Vaak kun je beter helemaal niets zeggen.
Johanna vertelt over haar broer Herman, de weduwnaar die zijn geluk weer had gevonden. Aan alles kon Johanna het merken. Er waren zelfs al trouwkaarten verstuurd en thuis was een spontane 'before wedding selfie' gemaakt. In trouwkleding, zijn aanstaande met de hakken aan. Stralende koppies op de foto. Nu - twee jaar na zijn dood - mist Johanna soms verbinding. Ze wil blijven praten over Herman.
-
Accepteren dat mijn broer dood is. Het lukt me niet.
De dood van Annelies' broer is onverwacht. Geen afscheid kunnen nemen blijkt onverteerbaar. Het maakt het rouwen hard. Ze wilde Martin juist graag uit zijn Corona schulp trekken en eindelijk weer eens een gezellige broer/zus dag afspreken. Dan praatte hij met zijn zusje over 'het leven'. Nou ja, zij praatte en trok dingen uit hem. Zo ging dat altijd. Annelies is oprichter van Rouwplek.nl om broers en zussen te verbinden.
-
Je ouders rouwden. Als kind hing je er een beetje bij.
José verloor haar broer ruim 30 jaar geleden. Zij was toen 13. In die tijd gold nog 'aanpakken, niet omkijken'. Er was weinig aandacht voor het rouwen van kinderen, bij heftige gebeurtenissen in een gezin werd er geen slachtofferhulp of therapie aangeboden. Over de dood van haar broer werd niet gesproken. Ze is harder geworden door wat er is gebeurd, maar achterom kijken doet ze niet meer. "Het is wat het is."